ΓΡΑΜΜΑ ΠΑΙΔΙΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ
http://imagine.pblogs.gr/tags/pateras-gr.html
ΠΡΟΣ: τον πατέρα μου...
Πατέρα, αυτό το post είναι για σένα. Για να σου πώ πρώτα-πρώτα ότι, αν και "έφυγες" πριν 4,5 χρόνια, σ'αγαπάω. Σ'αγαπάω γιατί είσαι ο πατέρας μου. Ο κυματοθραύστης μου. Από τότε που ήμουν μικρός, που μου έλυνες τις ασκήσεις στα μαθηματικά. Ή που καθόμασταν με την αδελφή μου κάθε μέρα και μας έκανες μάθημα αγγλικών, ώρες ατελείωτες. Ή που, κάθε φορά που ερχόσουν σπίτι από τη δουλειά, ανοίγαμε την τσάντα σου για να δούμε τί παραμύθι μας έφερες. Όσο κι αν σου φαίνεται παράξενο, εμάς μας άρεσαν οι μετακομίσεις κάθε χρόνο, από τη μια πόλη στην άλλη. Εσένα ήταν η δουλειά σου: σαν αξιωματικός του Στρατού, πήγαινες όπου σε καλούσε η Υπηρεσία. Για εμάς όμως, ήταν περιπέτεια. Γιάννενα, Θεσσαλονίκη, Καστοριά, Κοζάνη, Λονδίνο, Δράμα, Λήμνος, Αθήνα... Κάθε χρόνο νέο σπίτι, νέες παρέες, νέοι δρόμοι. Θυμάμαι, με στεναχωρούσε στην αρχή η αλλαγή, τις πρώτες μέρες στο νέο μου σχολείο έκλαιγα. Όμως μετά, εξερεύνηση, ανακαλύψεις, χαρά.
Κι εσύ ήσουν πάντα το ασφαλές λιμάνι. Ό,τι και να γινόταν, υπήρχες εσύ. Ό,τι ανάγκη είχαμε, υπήρχες εσύ. Θυμάσαι όταν μου αγόρασες το πρώτο μου ποδήλατο; Με τί χαρά το καβάλησα, με τί χαρά έτρεχα, και με τί έκπληξη έφαγα την πρώτη μου "χύμα" όταν διαπίστωσα ότι, αν πατήσω τέρμα τα φρένα, το ποδήλατο κοκκαλώνει κι εγώ προσγειώνομαι ανώμαλα.
Θυμάμαι τον 1 χρόνο στο Λονδίνο, το 1970, τότε που πρωτοπήγα σχολείο. Σε εγγλέζικο σχολείο. Μάθαμε τη γλώσσα σαν ποιηματάκι. Εκεί αγοράσαμε το αυτοκίνητο, εκεί μας έπαιρνες τα Σαββατοκύριακα σε ατελείωτες εκδρομές. Όμορφα χρόνια, που άφησαν τη γεύση της γλυκειάς νοσταλγίας.
Θυμάμαι που ερχόσουν και μ'έπαιρνες από το σχολείο στην Αθήνα, στα ταραγμένα χρόνια των αρχών του '70: η Βασιλίσσης Σοφίας γεμάτη διαδηλωτές που φώναζαν συνθήματα. Θυμάμαι και την επιστράτευση του 74, τότε που παραθερίζαμε και μέσα σε λίγες ώρες μας είπες ότι πρέπει να φύγεις. Η Υπηρεσία σε είχε στείλει στον Έβρο για να φυλάξεις τα σύνορα, όμως δεν μπορούσες να μας το πεις τότε, γιατί είχαμε πόλεμο. Πολλές μέρες αργότερα, μας πήρες τηλέφωνο και μας είπες να μην ανησυχούμε.
Και μετά, όταν διάβαζα σαν τρελλός για τις Πανελλήνιες εξετάσεις, για να μπω στο Πολυτεχνείο, τί βοήθεια μου έδινες. Ή, μέσα στη Σχολή πλέον, όταν άρχισαν οι πρώτες αναζητήσεις: πολιτικής, ζωής, στόχων. Ήσουν πάντα εκεί, με την αγκαλιά ανοιχτή, τον σοφό λόγο έτοιμο, το χέρι απλωμένο, όχι για να μη σκοντάψουμε αλλά, όταν σκοντάψουμε, για να μας σηκώσεις.
Κι έπειτα, όταν έφυγα για Αγγλία, για μεταπτυχιακά. Πήγα για 1 χρόνο, κι έμεινα 9: σπουδές, δουλειά. Εσύ και η μητέρα, φοβόσασταν μήπως μείνω εκεί για πάντα. Δε λέω, ήταν φανταστικά στην Αγγλία, όμως γύρισα Ελλάδα. Μετά, θυμάμαι τότε που σας ανακοίνωσα για το "αίσθημα", και ότι σκοπεύαμε να παντρευτούμε. Τότε που την πρωτοέφερα στο σπίτι, που την καλοδεχτήκατε σαν κόρη σας. Θυμάμαι τη χαρά του αρραβώνα, τη χαρά του γάμου. Έλαμπες.
Και τότε που ξεκινούσα τη δική μου δουλειά. Όνειρο ζωής. Έτσι ήμουν από μικρός, ονειροπόλος, με το "σπαθί" έτοιμο. Μου έδινες συμβουλές συνέχεια: "ξέρεις τους πελάτες σου;", "ξέρεις τα κόστη σου;", "ξέρεις τους ανταγωνιστές σου;". Κάθε σου λέξη, ένα ταρακούνημα, κάθε σου συμβουλή θησαυρός. Άνοιγα τον δικό μου δρόμο, και, για άλλη μια φορά, ήσουν δίπλα μου στα δύσκολα.
Θυμάμαι όμως και την εγχείριση καρδιάς το 98, τον καρκίνο το 2000, το "τέλος" το 2002. Πέρασες τη μπόρα σου. Η μητέρα ήταν αυτή που στάθηκε δίπλα σου, κάθε μέρα, κάθε νύχτα. Εγώ έτρεξα όσο μπορούσα: γιατροί, νοσοκομεία, φάρμακα. Θυμάμαι τον τελευταίο σου μήνα, τότε που ένα βράδυ με πήρε τηλέφωνο η μητέρα γιατί δεν αιθανόσουν καλά. Ήρθα σε 5 λεπτά! Σαν να είχαν πυραύλους τα πόδια μου! Καλέσαμε το 166, αργούσε. Θυμάσαι που σε πήρα στην αγκαλιά μου, σα μωρό παιδί, όπως μ'έπαιρνες κι εσύ όταν ήμουν μικρός, και σε κατέβασα στο νοσοκομειακό για να κάνουμε γρήγορα; Με κοίταζες. Με ένα βλέμμα γεμάτο αγάπη, δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Και μετά, νοσοκομείο. Πήρες λίγο το καλύτερο, μια τελευταία αναλαμπή. Και μετά, το "τέλος". Δεν έκλαψα, γιατί ξέρω ότι, εκεί που είσαι, είσαι καλά.
Μεταξύ μας δεν χρειαζόταν να μου πεις λέξεις πολλές, μιλούσαν οι πράξεις, και 2-3 κουβέντες μόνο. Ήσουν το ασφαλές λιμάνι, που με βοήθησε να γίνω άνθρωπος. Τί μου έδωσες; Πολλά. Το μέτρο, την αναζήτηση του καινούργιου, τη σταθερότητα, το νόημα της οικογένειας, την επιμονή, τον τρόπο σκέψης. Αυτά που δίνει ένας πατέρας. Τα χρειάστηκα πολλές φορές, όταν το δικό μου καράβι μπήκε σε 1000 φουρτούνες. 'Ομως τις ξεπέρασα όλες, γιατί μου είχες μάθει εσύ πώς.
Ήθελα όλα αυτά να τα μοιραστώ μαζί σου, σήμερα. Και ήθελα να τα μοιραστώ και με τα φιλαράκια μου στο pathfinder, που ίσως διαβάσουν αυτό το post, που διαβάζω κι εγώ τα δικά τους. Τί νόημα έχει το να νοιώθω κάτι, αν δεν το μοιράζομαι με την παρέα μου;
Πατέρα, ξέρω ότι με "διαβάζεις". Δεν θέλω να σου πω πιο πολλά. Μόνο 4 λέξεις: σ'αγαπώ, σ'ευχαριστώ. Ελπίζω κι εγώ να γίνω το ίδιο καλός πατέρας στα δικά μου παιδιά. Κι ελπίζω ο Πατέρας όλων μας, εκεί που βρίσκεσαι, να σου δίνει πλέον Αυτός τη δική του Άπειρη αγάπη.
Ο Γιός σου.
ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΔΙΑΖΥΓΙΟ
http://paroutsas.jmc.gr/family/fath-div.htm
Είναι σωστό να εξετάσουμε τον ρόλο του πατέρα και εκτός των πλαισίων της οικογενείας, δηλ. σε περίπτωση χωρισμού, όταν η οικογένεια είναι διασπασμένη.
Συγκεκριμένα:
9.1. Μητρική επιμέλεια
Μετά από ένα διαζύγιο και όταν η επιμέλεια έχει δοθεί στην μητέρα, ο ρόλος του πατέρα είναι και πρέπει να είναι ουσιαστικός και σημαντικός, με την συχνή και εποικοδομητική επαφή με τα παιδιά του.
Δυστυχώς όμως, αυτό δεν συμβαίνει συχνά, είτε γιατί ο πατέρας λόγω ειδικών συνθηκών αποφεύγει να δει το παιδί, είτε γιατί η μητέρα προσπαθεί με έμμεσο ή και άμεσο τρόπο να το απομακρύνει από τον πατέρα.
Εξετάζοντας την περίπτωση που ο πατέρας δεν αδιαφορεί και δεν παραγκωνίζεται μετά το διαζύγιο, βλέπουμε ότι επιδρά θετικά και έντονα σην συναισθηματική και κοινωνική ζωή και ανάπτυξη των παιδιών του. Ιδιαίτερα ευεργετική είναι η κατάσταση κατά την οποία η μητέρα συνεργάζεται με τον πατέρα για την ανατροφή και διαπαιδαγώγηση των παιδιών· έτσι το παιδί δεν αισθάνεται παραμελημένο.
Πέρα όμως από αυτή την τέλεια -και σπάνια- περίπτωση επικοινωνίας, έχουμε και κάποιους άλλους τύπους. Ο ένας είναι όταν ο πατέρας παίρνει το παιδί στο σπίτι για το Σαββατοκύριακο, τις διακοπές, τις αργίες κτλ. Έτσι ο πατέρας επιτρέπει στο παιδί να "εισβάλλει" στη νέα του ζωή. Το παιδί αισθάνεται(;) σαν να βρίσκεται στο σπίτι του, με το ν' ασχολείται με διάφορες δουλειές στο σπίτι του πατέρα. Επιπλέον, σ' αυτή την περίπτωση ο πατέρας συζητά με το παιδί, λύνουν τα υπάρχοντα προβλήματα κι έτσι, με το να υπάρχει φιλική ατμόσφαιρα, το παιδί δεν νιώθει άβολα και αμήχανα κοντά στον πατέρα του.
Μια άλλη περίπτωση επικοινωνίας είναι όταν ο πατέρας βλέπει μεν το παιδί, αλλά δεν είναι μια από τις κυριότερες μέριμνές του. Σε αυτή την περίπτωση, ο πατέρας παίρνει το παιδί για βόλτα, τρώνε σε κάποιο εστιατόριο, πάνε κινηματογράφο ή στο λούνα πάρκ κι έπειτα το επιστρέφει στην μητέρα του. Έτσι, δεν το αφήνει να πάρει μέρος στην καινούρια προσωπική ζωή του. Οι πατέρες αυτού του τύπου λέγονται "πατέρες της Disneyland".
Η τελευταία και χειρότερη περίπτωση είναι αυτή κατά την οποία ο πατέρας εκμεταλεύεται την παρουσία του παιδιού για να εκτοξεύσει τα βέλη του προς την μητέρα, να την μειώσει, να την υποβιβάσει και να κάνει το παιδί να πιστέψει ότι αυτή είναι υπεύθυνη για το διαζύγιο. Έτσι, η συνάντηση αυτή δεν βοηθάει το παιδί να ξεπεράσει την ιδέα του διαζυγίου, αντίθετα οξύνει το πρόβλημα με προφανείς επιπτώσεις στην ομαλή ανάπτυξη του παιδιού, το οποίο αισθάνεται πικρία και φοβάται ότι ο πατέρας επιδιώκει συναντήσεις όχι από αγάπη αλλά από σκοπιμότητα, για να το στρέψει αρνητικά προς την μητέρα του.(51)
9.2. Πατρική επιμέλεια
Είναι ένα νέο σχεδόν φαινόμενο (στην Ελλάδα, μετά την ύπαρξη του ΣΥΓΑΠΑ, από το 2004), γι' αυτό οι γνώσεις των ερευνητών ως προς τα αποτελέσματα για τα παιδιά, είναι περιορισμένες. Θα σκεφτόταν κανείς, πως ο πατέρας στον οποίο δίνεται η επιμέλεια των παιδιών μετά από ένα διαζύγιο, είναι κάποιος ριζοσπαστικός τύπος, μικρής ηλικίας. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα· αντίθετα είναι μεσήλικας και κατέχει αρκετά υψηλές κοινωνικοοικονομικές θέσεις.
Επιπλέον, όταν έχει την επιμέλεια, δέχεται απλόχερα την βοήθεια από τον περίγυρό του: από γονείς, συγγενείς, γείτονες κι επαινείται γι' αυτό το τόλμημα που επιχειρεί να διεκπεραιώσει.
Όλα αυτά, βέβαια, έρχονται σε αντίθεση με την κατάσταση που επικρατεί στην μητρική επιμέλεια, όπου θεωρείται κάτι φυσιολογικό, ο ρόλος της δεν αναγνωρίζεται όσο πρέπει και δεν επαινείται γι' αυτό το δύσκολο έργο που καλείται να επιτελέσει.
Ο πατέρας δεν είναι ανίκανος στο να αναθρέψει τα απιδιά του σωστά. Σε μερικούς τομείς βέβαια υστερεί σε σχέση με τη σύζυγό του, όμως προσπαθεί φιλότιμα να υπερπηδήσει κάποια εμπόδια. Γενικά καταβάλλει προσπάθειες ώστε να μην γίνεται αδέξιος και επιπόλαιος.
Παρ' όλα αυτά, κατά την πατρική επιμέλεια, τα παιδιά μένουν τις περισσότερες ώρες σε παιδικούς σταθμούς ή με διάφορα πρόσωπα που προσφέρουν βοήθεια. Το θετικό είναι σ' αυτή την περίπτωση, ότι τα παιδιά συναντώνται συχνά με την μητέρα τους, σ' αντίθεση με την μητρική επιμέλεια(52)
9.3. Πατριός
Θα ήταν σωστό να κάνουμε μια μικρή αναφορά και στον πατριό. Είναι ένας νέος -σχετικά- ρόλος, που μοιάζει με αυτόν του πατέρα κι έχει ξεπηδήσει μέσα από τις σύγχρονες κοινωνικές συνθήκες.
Το παιδί αποδέχεται τον πατριό ανάλογα με την ηλικία του. Έτσι, τα πολύ μικρά παιδιά και οι μετα-έφηβοι, τον αποδέχονται ευκολότερα σε σχέση με τους εφήβους.
?Οπως και να είναι όμως, τα παιδιά βρίσκονται σε δύσκολη θέση όταν πρέπει να διατηρούν φιλικές σχέσεις και με τον πατέρα και με τον πατριό.
Σε αυτή την περίπτωση, ο πατριός πρέπει να επιτρέπει τις συναντήσεις και να ενθαρρύνει την αγάπη του παιδιού προς τον φυσικό του πατέρα και να μην το επηρεάζει αρνητικά απέναντί του.(53)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου