ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΑΤΕΡΑ-ΓΙΟΥ

ΕΚΠΟΜΠΗ ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ
http://blogs.sch.gr/kantonopou/2009/11/02/%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82-%CE%B7-%CE%AE%CF%81%CE%B5%CE%BC%CE%B7-%CE%B4%CF%8D%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CE%B7/
«Να διδάσκεις χωρίς να το δείχνεις, να πείθεις χωρίς να πιέζεις, και να οδηγείς χωρίς να σπρώχνεις».
Μ. ΠΑΛΛΑΝΤΙΟΣ
Γίνεται, επομένως, αντιληπτό το πόσο σημαντικός, πολύτιμος και αναντικατάστατος είναι ο ρόλος που παίζει ο πατέρας στη ζωή της οικογένειας και στην προσωπικότητα των παιδιών. Και δεν είναι καθόλου ανεξήγητο το ότι, παρά τις όποιες αλλαγές επέφερε η βιομηχανική και μεταβιομηχανική εποχή στη ζωή της γυναίκας, τα συναισθήματα των παιδιών για τους γονείς τους δεν έχουν αλλάξει. Η μητέρα εξακολουθεί να είναι για το παιδί η ζεστή και γλυκιά αγκαλιά, για φροντίδα και παρηγοριά, ενώ ο πατέρας αντιπροσωπεύει – θέλουν να αντιπροσωπεύει – την ήρεμη δύναμη, τη σιγουριά, την ασφάλεια και την προστασία.
Για όλους αυτούς τους λόγους, τα παιδιά χρειάζονται έναν πατέρα που, πρώτα απ’ όλα, αγαπάει και σέβεται τη μητέρα τους. Χρειάζονται έναν πατέρα στοργικό, που δεν ξεχωρίζει τα παιδιά του, που τους δείχνει την αγάπη του, όχι μόνο με συνεχείς υλικές παροχές, αλλά με το πραγματικό ενδιαφέρον του για τα δικά τους ενδιαφέροντα και τα τυχόν προβλήματά τους.
Έναν πατέρα που τους αφιερώνει χρόνο, που χαίρεται να κάνει μαζί τους διάφορες δραστηριότητες, που τους δίνει την άνεση να συζητήσουν μαζί του και τους δείχνει την πείρα του από τη ζωή με ήρεμες συμβουλές, αλλά και ήρεμες δικαιολογημένες παρατηρήσεις οσάκις χρειάζεται. Έναν πατέρα, δηλαδή , που να τον νιώθουν μεν φίλο, αλλά όχι «φιλαράκι», όπως συμβαίνει με το συνομήλικο γειτονόπουλο ή με τόν συμμαθητή, με τους οποίους, χωρίς περιορισμούς, μπορούν να κάνουν τις αταξίες και τις ζαβολιές τους.
Έτσι, θα υπάρξει, κυρίως κατά τη δύσκολη περίοδο της προεφηβείας και εφηβείας, αλλά και μέχρι την ωρίμανση της κρίσης του παιδιού, η απαραίτητη οικειότητα, αλλά και η απόσταση ασφαλείας, η οποία εξασφαλίζει στον πατέρα την ουσιαστική διαφορά από το «φιλαράκι». Μια απόσταση, η οποία συμβάλλει στο να κατανοήσει το παιδί την ανάγκη, όχι να φοβάται, αλλά να «υπολογίζει» τη γνώμη και τις αντιδράσεις του πατέρα του. Αντιδράσεις που πρέπει, από νωρίς, το παιδί να καταλάβει ότι είναι συνυφασμένες με τις αντίστοιχες ευθύνες του γονιού για τη λειτουργία και ευημερία της οικογένειας. Συγχρόνως, δημιουργείται έτσι στα παιδιά ένα αίσθημα ασφάλειας, διότι συναισθάνονται ότι ο πατέρας είναι εκείνος που μπορεί να τα βοηθήσει και να τα στηρίξει σε μια δύσκολη ώρα, και όχι ο συνομήλικος φιλαράκος τους.
Είναι, επομένως, πραγματικά θετικό το ότι, στις μέρες μας, όλο και συχνότερα, ο σύγχρονος νέος πατέρας, συμμετέχει ενεργά στην καθημερινή φροντίδα των παιδιών και – προς μεγάλη ανακούφιση της εργαζόμενης μητέρας αλλά και σαν ωραίο παράδειγμα συντροφικότητας και αμοιβαιότητας – ασχολείται και με τις πρακτικές ανάγκες τους, σε αντίθεση με όσα συνέβαιναν παλαιότερα.
Συνοψίζοντας τα πιό πάνω, νομίζω πως γίνεται σαφής η διαπίστωση ότι ο ρόλος του πατέρα είναι πραγματικά καταλυτικός και η επίδραση του, είτε το θέλει είτε όχι ο ίδιος, είναι και αναντικατάστατη και αναπόφευκτη. Η σχέση του με τη μητέρα και η γενικότερη συμπεριφορά και των δύο γονιών, συμπεριφορά που εκδηλώνει τον αντίστοιχο και απαραίτητο ειλικρινή σεβασμό μεταξύ τους, αλλά και προς τη συμβολή του καθενός σ’ αυτό που ονομάζεται οικογένεια, εμπνέει και ενθουσιάζει τα παιδιά. Υποσυνείδητα δε, τα παιδιά αντιγράφουν τις συμπεριφορές και τα πρότυπα που εισπράττουν μέσα στην οικογένεια και είναι φυσικό να προσπαθήσουν, στη συνέχεια, και να τα εφαρμόσουν για να δημιουργήσουν μια δική τους αρμονική οικογενειακή ζωή. Γι’ αυτό, μπορεί τελικώς να υποστηριχθεί ότι, όχι μόνο οι ευχές των γονιών. Αλλά και τα πρότυπά τους. «στηρίζουσι θεμέλια οίκων».
(Μερόπης Ν. Σπυροπούλου, Οικογένεια ώρα μηδέν; Εκδ. Αρχονταρίκι, Αθήνα 2007,σ.72-75)

Πατέρας και γιος
http://www.nea-acropoli-heraklio.gr/1/94.html
Στα παλιά χρόνια στην Ιαπωνία οι γέροι που δεν μπορούσαν πια να εργαστούν μεταφέρονταν στα βουνά και αφήνονταν εκεί μόνοι. Αυτός ήταν ο νόμος. Ο νόμος άλλαξε χάρη στην αγάπη ενός γιου και τη σοφία του πατέρα του. Τα ονόματά τους δε διασώθηκαν.
Όταν ήρθε η ώρα ο γιος να μεταφέρει και να εγκαταλείψει τον πατέρα του στο βουνό, τον πήρε στην πλάτη του και άρχισε να εισχωρεί στη δασωμένη βουνοπλαγιά. Ο πατέρας, γεμάτος έγνοια για το παιδί του, κάθε τόσο έσπαγε ένα κλαδάκι και το άφηνε χάμω στο μονοπάτι για να μη χάσει το δρόμο της επιστροφής ο γιος. Όταν έφτασαν ψηλά μέσα σ' ένα φαράγγι κι ο γιος κατέβασε τον γέροντα από την πλάτη του, εκείνος του είπε να ακολουθήσει τα κλαδιά: έτσι ούτε το δρόμο θα έχανε ούτε θα καθυστερούσε. Συγκινημένος από τη φροντίδα του πατέρα ο γιος τον ξανάβαλε στην πλάτη κι επέστρεψε σπίτι τους. Αν τους ανακάλυπταν οι άνθρωποι του ντάιμιο (=μεγάλος άρχοντας, βαρόνος ή κόμης), θα τους τιμωρούσαν και τους δύο πολύ αυστηρά. Αλλά ο γιος, αποφασισμένος για όλα, έσκαψε μια υπόγεια σπηλιά στην πίσω αυλή κι έκρυψε το γέροντα εκεί, φροντίζοντας για την τροφή και τις άλλες ανάγκες του.
Μια μέρα ήρθε μήνυμα στο χωριό τους πως ο ντάιμιο ζητούσε σκοινί από στάχτες. Το είχε δει σε όνειρο και έπρεπε να το έχει. Κανένας από τους χωρικούς δεν ήξερε πώς να φτιάξει κάτι τέτοιο. Κανένας σε ολόκληρη την επικράτεια δεν μπόρεσε να το φτιάξει. Μόνο ο γέροντας στην υπόγεια σπηλιά είπε στο γιο του: «Στερέωσε σ' ένα μακρύ, φαρδύ σανίδι ένα κομμάτι σκοινί ζικ-ζακ και κάψε το. Ο γιος το παρουσίασε στον άρχοντα κι αυτός, ευχαριστημένος, τον επαίνεσε για την εξυπνάδα του και τον αντάμειψε.
Λίγο αργότερα, ο ντάιμιο του έστειλε ένα ομοιόμορφο κοντάρι από μπαμπού και του ζήτησε να βρει σε ποια άκρη ήταν αρχικά η ρίζα. Ο γιος το έδειξε στον πατέρα του και ζήτησε τη γνώμη του. «Ω, είναι απλό», είπε ο γέροντας. «Βάλτο αργά σε νερό και η άκρη που τείνει προς τα κάτω είναι η ρίζα- η άλλη που τείνει να βγει πάνω από το νερό είναι η κορυφή.» Ο γιος το έκανε και, πηγαίνοντας στο παλάτι, έδωσε στον άρχοντα το αποτέλεσμα.
Ο ντάιμιο εντυπωσιάστηκε πάλι. Αμέσως όμως παρουσίασε ένα τρίτο πρόβλημα. Ζήτησε από το χωρικό να του φτιάξει ένα ταμπούρλο που ηχεί δίχως να χρειάζεται να το χτυπά κανείς.
Ο γιος συμβουλεύτηκε πάλι τον πατέρα του. «Πήγαινε να αγοράσεις δέρμα» είπε εκείνος. «Μετά φέρε από το βουνό ένα μελίσσι.» Όταν ο γιος εκτέλεσε τις παραγγελίες, ο γέρος έφτιαξε ένα τύμπανο με το μελίσσι από μέσα και είπε στο γιο να το πάει στο ντάιμιο. Όταν ο ντάιμιο το πίεσε λίγο, οι μέλισσες μέσα κουνήθηκαν και ξαφνιασμένες πέταξαν στα τυφλά χτυπώντας στο δερμάτινο τοίχωμα που, φυσικά, βούιξε! Έτσι το ταμπούρλο ηχούσε χωρίς να το χτυπά κανείς. Κι ο άρχοντας ομολόγησε τη μεγάλη του έκπληξη στο πώς μόνος αυτός ο χωρικός σε όλη την επικράτεια μπόρεσε να λύσει τα προβλήματα.
«Άρχοντά μου» αποκρίθηκε ο χωρικός, «εγώ είμαι πολύ νέος για να έχω την πείρα και τη σοφία να λύσω τέτοια προβλήματα. Το ίδιο ισχύει και για τους άλλους κατοίκους της περιοχής μας. Μόνο κάποιος πολύ γηραιότερος θα μπορούσε να το κάνει. Η αλήθεια είναι πως εγώ βρήκα όλες τις λύσεις χάρη στη βοήθεια του πατέρα μου που είναι μεγάλος σε ηλικία κι έχει την απαραίτητη πείρα και σοφία.» Μετά, με τη σκέψη της πιθανής τιμωρίας, συνέχισε δακρύζοντας: «Δεν άντεξα να αφήσω το γέροντα πατέρα μου στο βουνό να πεθάνει μόνος κι αφρόντιστος. Τον έκρυψα στο σπίτι μας. Εκείνος βρήκε αυτές τις λύσεις.»
Ο άρχοντας εντυπωσιάστηκε. Καταλαβαίνοντας ξαφνικά πόσο πολύτιμοι για τη χώρα θα ήταν οι γέροντες με την πείρα και τη σοφία τους, αντέστρεψε το νόμο. Από τότε κι έπειτα απαγορεύτηκε στους ανθρώπους να εγκαταλείπουν τους γέροντες πατέρες τους στην άγρια ερημιά των βουνών.