ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΙΑΖΥΓΙΩΝ

To βιβλίο του Δρ Νίκου Σπιτάλα: 'Ιστορίες Διαζυγίων'
http://www.ethraki.com/index.php/culture/item/375-biblioparousiasi-nikos-spitalas-alexandroupoli-epimelitirio  αλλα΄και στην ιστοσελίδα ΣΥΓΑΠΑ: www.sos-sygapa.eu
ΠΡΩΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (ΑΠΟ ΜΑΜΑ)
Είμαι 61 ετών γυναίκα 35 έτη παντρεμένη, μητέρα 2 παιδιών μεγάλων (30+) και εδώ κ 1 έτος έχω βγεί στη σύνταξη (600 ευρώ) και ο σύζυγος μου θέλει να με χωρίσει. Η συμπεριφορά του είναι βίαιη, πολλές φορές μεθά, με βρίζει συνεχώς και μου καταρακώνει το ηθικό και πολλές φορές σε ακραίες περιπτώσεις μου ασκεί σωματική βία. Θέλει να με χωρίσει για να κάνει ανενόχλητος τη ζωή του. Το πρόβλημα πλέον πέρα απο συναισθηματικό είναι και βαθύτατα οικονομικό, επιβίωσης. Λαμβάνει σύνταξη περί τις 2000 ευρώ και με εκβιάζει για αυτό. Απο ακίνητα έχουμε ένα μικρό σπίτι μισό μισό και ένα άλλο που κατασκευάστηκε προ 2 ετών νεόδμητο αλλά είναι μόνο στο όνομα του. Με εκβιάζει για αυτό διότι όταν αγοράστηκε το οικόπεδο στο οποίο χτίστηκε το σπίτι φαίνεται λέει πως έγινε απο εκποίηση περιουσιακού του στοιχείου που είχε πρίν το γάμο και για να το χτίσουμε αφενός πήραμε δάνειο (τότε όμως δεν είχα ακόμη το εισόδημα της σύνταξης αλλά οικιακά) και αφετέρου για να το ολοκληρώσουμε πάλι για ένα μέρος εκποίησε περιουσιακό του στοιχείο και συνεχώς μου το "χτυπάει" αυτό ότι θα με χωρίσει και δε θα πάρω τίποτα. Το σπίτι αυτό που φαίνεται να είναι με δάνειο είναι μια μεζονέτα αλλα στο ίδιο οικόπεδο έχουν χτιστεί και άλλα δυο μικρά διαμερίσματα ανεξάρτητα απο τη μεζονέτα και το δάνειο. Ο σύζυγος μου ήταν δημόσιος υπάλληλος και παράλληλα για 10 έτη διατηρούσαμε και επιχείρηση που όμως ήταν στο όνομα μου αλλά την κλείσαμε και έχει παρέλθει 10 ετία απο τότε. Παρακαλώ θερμά βοηθήστε με τη συμβουλή σας τι να κάνω. Είμαι σε απόγνωση και πλέον σε μια ηλικία που δεν δύναμαι να εργαστώ. Δε γνωρίζω αν δικαιούμαι διατροφή διότι λαμβάνω τώρα σύνταξη όπως επίσης και αν δικαιούμε κάτι σε ακίνητη περιουσία ή στο εφάπαξ του. Σε περίπτωση διαζυγίου υπάρχει η πιθανότητα να αποφασίσει ο δικαστής να μη λάβω διατροφή ή μέρος απο τα ακίνητα.? Θα σας ευγνωμωνώ, παρακαλώ βοηθήστε με και δείξτε μου ένα συμφέρον δρόμο άν μπορείτε.
ΔΕΥΤΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (ΑΠΟ ΜΑΜΑ)
Είμαι παντρεμένη αρκετά χρόνια, με 2 αγόρια κάτω από 15 χρονών και δεν υπάρχει καμιά επαφή, με τον σύζυγο, ζούμε μαζί "για τα παιδιά". Δεν υπάρχει θέμα ‘τρίτων’ προσώπων –απ’όσο μπορώ να ξέρω. Αποδείχθηκε ότι δεν ταιριάζουμε.

• Μπορώ να πάρω τα παιδιά μου και να πάω στο σπίτι που αγόρασα με δάνειο στο όνομά μου, (καλύπτει τις ανάγκες μας) χωρίς να θεωρηθεί εγκατάλειψη οικογενειακής στέγης; Μπορεί να διεκδικήσει να μείνει εκείνος εκεί για να μην φύγουν τα παιδιά από την οικογενειακή στέγη;
• Ποια διαδικασία πρέπει να γίνει για να πάρω την επιμέλεια των παιδιών; θα θελα να μην φτάσω σε ένδικα μέσα, αν γίνεται πχ με ιδιωτικό συμφωνητικό; Μπορεί να διεκδικήσει τα παιδιά;
• Πως γίνεται να κάνω ξεχωριστή φορολογική δήλωση;
• Η συμμετοχή του οικονομικά πως καθορίζεται; πρέπει υποχρεωτικά να πάω δικαστικά; Υπάρχει κάτι που να με καλύπτει και να μην χρειαστεί αντιδικία
• Μπορεί κάποιος να μου πει τι βήματα πρέπει να κάνω, χωρίς καβγάδες;
Σας ευχαριστώ και συγγνώμη για την πολυλογία
ΤΡΙΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (ΑΠΟ ΜΠΑΜΠΑ)
Κατοικώ στην Λάρισα, χωρισμένος (απο1/03/2010) με παιδί, όπου η πρώην έφυγε για Αθήνα με μετάθεση, στερώντας σε μένα και το παιδί μου την καθημερινή μας επαφή. Για την επικοινωνία της ζητούσα να μου δίνει την δυνατότητα να παίρνω το παιδί μου στην Λάρισα για τέσσερις μέρες τον μήνα κάτι που αρνούταν η ίδια πεισματικά ισχυριζόμενη ότι είναι καλύτερα να βέπω το παιδί στην Αθήνα 2 Σαββατοκύριακα τον μήνα χωρίς διανυκτέρευση και φυσικά μη έχοντας δικό μου κατάλυμα να βολοδέρνουμε στους δρόμους.

Την Δευτέρα 3/05/20010 κάνει ασφαλιστικά μέτρα ζητώντας την προσωρινή επιμέλεια του παιδιού και διατροφή €650/μήνα (ενώ ήδη πληρώνω €400/μήνα). Την Τετάρτη 05/05/2010 παρουσιαζόμαστε (εκείνη δεν εμφανιστηκε) ενώπιον δικαστή για λήψη προσωρινών μέτρων αλλά παράλληλα ζήτησα και την εκδίκαση της επικοινωνίας με το παιδί μου. Σήμερα 06/05/2010 αισθάνομαι απόλυτα δικαιωμένος, ο δικαστής μου έδωσε το αυτονόητο δικαίωμα να παίρνω το παιδί μου στην Λάρισα έστω για 3 βράδια έως ότου συζυτηθεί η υπόθεση την 04/06/2010. Έχω στα χέρια μου την απόφαση. Όποιος χρειάζεται αντίγραφο για να διεκδικίσει το αυτονόητο ας επικοινωνίσει μαζί μου. Γνωρίζω ότι δεν κέρδισα τον πόλεμο, κέρδισα όμως μια σημαντική μάχη που πιστεύω να με φέρει κοντά στην τελική νίκη. Α.Κ.
ΤΕΤΑΡΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (ΑΠΟ ΜΠΑΜΠΑ)
Έχω πολύ καλό δικηγόρο, παρόλα αυτά το πρόβλημα είναι ότι παρά τη σχετική απόφαση των Ασφαλιστικών μέτρων από τον Μάρτιο του 2009, η εν διαστάσει πρώην σύζυγός μου, προφασιζόμενη είτε «ασθένειες» είτε «ψυχολογική ταραχή» του παιδιού μου – σημειώνω ότι με το γιό μου έχω μια καταπληκτική σχέση, με ζητάει με κάθε τρόπο και αντιδρά στον αποκλεισμό του από εμένα εκ μέρους της μητέρας του και της οικογένειάς της – μου τον δίνει ελάχιστες φορές και μόνο για μια βόλτα 2 – 3 ωρών. Προσπαθεί απόλυτα μεθοδευμένα και με κάθε τρόπο να περιορίσει στο ελάχιστό την επικοινωνία μου με το παιδί, κυρίως δε στο θέμα της διανυκτέρευσης του παιδιού στο σπίτι του πατέρα του, στο σπίτι που γεννήθηκε ή των ολιγοήμερων διακοπών μας (Χριστουγέννων, Πάσχα, Καλοκαιρινές).

Επί δύο χρόνια και παρά τις καθημερινές μου προσπάθειες (τηλεφωνήματα και μηνύματα SMS) για επικοινωνία με το παιδί, τις συνεχείς κλήσεις των περιπολικών όταν αρνείται να μου δώσει το παιδί και τα διάφορα δικαστήρια, (με την ευκαιρία επισημαίνω ότι το πολυμελές δικαστήριο σχετικά με το διαζύγιο βγήκε πρωτόδικα σε βάρος της), κάνει ότι μπορεί για να αποκόψει την επικοινωνία μου με το μικρό μου αγόρι. Όπως καταλαβαίνεται βιώνω ένα σοβαρό και καθημερινό πρόβλημα, αλλά αυτό που κυρίως με ενδιαφέρει είναι οι σοβαρές επιπτώσεις στη ψυχολογική κατάσταση του παιδιού, επιπτώσεις τη σοβαρότητα των οποίων, δυστυχώς η «άλλη πλευρά» φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται.
Αυτό είναι το σκηνικό με λίγα λόγια και σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για το χρόνο σας.
Παρακαλώ ενημερώστε με για τις υποχρεώσεις μου σχετικά με το σύλλογό σας.
Με φιλικούς χαιρετισμούς
ΠΕΜΠΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (ΑΠΟ ΑΔΕΛΦΗ)
Κύριε Σπιτάλα σας περιγράφω με λίγα λόγια την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο αδελφός μου.(Μ.)

Είναι 35 ετών, άνεργος εδώ και ένα μήνα. Γνώρισε τη γυναίκα του (Δ.), πρίν από 3 χρόνια και παντρεύτηκαν αφού προέκυψε εγγυμοσύνη. Γεννήθηκε η ανιψιά μου (Φ.) η οποία είναι σήμερα 2,5 ετών. Η Δ. έχει άλλο ένα κοριτσάκι(Μ.) από προηγούμενο γάμο, 7 ετών σήμερα του οποίου έχει την επιμέλεια.2 μήνες μετά τη γέννηση της Φ. μετακόμισαν στο πατρικό μου, σε διαμέρισμα που τους διέθεσαν οι δικοί μου στο ισόγειο. Οι γονείς μου μένουν ακριβώς από πάνω στον 1ο και είναι 64 ετών η μητέρα μου και 68 ετών ο πατέρας μου.
Από τον πρώτο καιρό που μετακόμισαν, οι γονείς μου ανέλαβαν να μεγαλώσουν τη φωτεινή γιατί διέκριναν απίστευτη ανικανότητα και αδιαφορία στο μεγάλωμα όχι μόνο της Φ. αλλα και της Μ. Μία μάνα ανίκανη, παγερή συναισθηματικά και αδιάφορη ακόμα και για τις βασικές ανάγκες των παιδιών της. Το μόνο που έκανε ήταν να δουλεύει , να κοιμάται και να φωνάζει. Ο αδελφός μου συμφώνησε να μεγαλώνει το παιδί με τους γονείς μου γιατί δεν της είχε καθόλου εμπιστοσύνη. Αυτό συμβαίνει μέχρι και σήμερα. Η Φ. ζεί και μεγαλώνει με τους παπούδες της στους οποίους έχει μεγάλη αδυναμία. Πριν από 1 χρόνο η Δ. άρχισε να παίρνει ναρκωτικά. Εισπνεόμενη ηρωίνη. Είχε πάρει και στο παρελθόν ηρωίνη αρκετές φορές και την έκοβε με παράνομη μεθαδώνη που έβρισκε στο εμπόριο. Ταυτόχρονα άρχισε να έχει και ψυχολογικά προβλήματα. Πολλά νεύρα, φωνές, κατάθλιψη, και ατελείωτες ώρες ύπνου. Της προτείναμε να πάει σε ψυχίατρο για λήψη φαρμάκων και ψυχοθεραπεία. Μετά από λίγους μήνες θεραπεία, έκοψε τα ναρκωτικά (?) αλλά δυστυχώς αντί να γίνεται καλύτερα γίνεται ολοένα και χειρότερα. Σήμερα έχουμε ένα παραπεμπτικό στα χέρια μας από την ψυχίατρο της που γράφει να εισαχθεί σε ψυχιατρική κλινική για θεραπεία. Το παραπεμπτικό γράφει ότι έχει βαριά κατάθλιψη, ψύχωση, αυτοκτονικό ιδεαλισμό και ότι έχει κάνει χρήση ναρκωτικών και βρίσκεται στο στάδιο της απεξάρτησης. Εννοείται ότι δεν θέλει να μπεί σε κλινική για θεραπεία. Ελπίζω να σας έδωσα μια ικανοποιητική εικόνα της κατάστασης. Υπάρχουν και κάποια άλλα πράγματα τα οποία θα προτιμούσα να τα συζητήσουμε από κοντά. Εύχομαι να έχω απάντησή σας σύντομα. Η οικογένεια μου κι εγώ είμαστε απελπισμένοι και δεν εμπιστευόμαστε τους δικηκόρους. 'Εχω επισκεφθεί 2 γραφεία μεγαλοδικηγόρων μέχρι σήμερα και δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω ποιές είναι οι πιθανότητες που έχουμε να πάρουμε την επιμέλεια της Φ. Ελπίζω να μην σας κούρασα.... Σας ευχαριστώ πολύ.
ΕΚΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Καλησπέρα κύριε Σπιτάλα. Ονομάζομαι Ν. Ν. Μένω Αττική. Εχω χωρίσει πριν 8 χρόνια όταν ο γιος μου ήταν 8 μηνών με απόφαση της τεως συζύγου. έκτοτε η πρωην ξαναπαντρεύτηκε και ζει στη πολη της κατερίνης δίχως να έχει άλλο παιδί. Δυστυχώς το διαζύγιο μας ήταν περιπετειώδες (για διατροφές και για την επιμέλεια του παιδιού προηγήθηκαν 3 δικαστήρια τη περίοδο 2002-2003). Μιλάμε για απίστευτη μανία προς εμέ παρόλο που ήταν δική της η απόφαση να χωρίσουμε. ολά αυτά βέβαια έιχαν επίπτωση στον ψυχισμό μου και πέρασε πολύ καιρός για να συνέλθω. Σήμερα μετά από 6 χρόνια έχω ξαναπαντρευτεί με ένα εξαίσιο άνθρωπο και έχω μαζύ του άλλα δύο παιδιά ένα 4,5 χρονών και ένα μωρό 19 μηνών. ΄μένουμε στην αθήνα όπου δουλεύουμε και οι δύο, εγώ γιατρός και η σύζυγος μαία. ολά καλά μέχρι χρες όπου έλαβα ένα εξώδικο - αγωγή από την πρώην για αύξηση της διατροφής. μέχρι τώρα έδινα με απόφαση δικαστηρίου το 2003 διατροφή 200 ευρώ (σύμφωανα πάντα με τα οικονομικά του 2003, ως και εργένης). Σήμερα η "άθλια" ζητά εν μέσω οικονομικής κρίσης και γνωρίζοντας την οικογενειακή μου κατάσταση αύξηση στα 500 ευρώ. Βοθήστε με τι να κάνω και αν γνωρίζετε εξειδικευμένο δικηγόρο "τσακάλι" στη πόλη της Κ. προκειμένου να με υποστηρίξει στη περιπέτειάμου. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ.
ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΚΛΑΙΝΕ ΑΠΟ BLOG 'ΠΡΩΙΝΗ ΠΙΛΑΛΑ'

http://proinipilala.blogspot.com/2010/01/blog-post_22.html
Το παρακάτω γράμμα ακούστηκε στο ραδιο Θεσσαλονικη.
"Είμαι εκείνος άνδρας που παντρεύτηκε, έκανε ένα κοριτσάκι... τη Μαρία μου και μετά χώρισε. Ψεκάστε σκουπίστε τελειώσατε. Εγώ έφυγα από το σπίτι . Εγώ εγκατέλειψα γυναίκα και παιδί. Εγώ είμαι ο ένοχος σταυρώστε με.
Δεν βάζει ο νους σας τι έχω ακούσει και δε βάζει ο δικός μου ο νους τι έχει ειπωθεί πίσω από την πλάτη μου.
Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα... και νομίζω ότι το γνωρίζετε πολύ καλά εσείς και οι γυναίκες και οι άνδρες που ακούν
Δεν θα σας πω τα τετριμμένα και χιλιοειπωμένα ... όταν φεύγει κάποιος δεν φταιει μόνο αυτός που φεύγει ... αυτές είναι κουβέντες για τις μάνες και τις πεθερές.
Θα σας πω απλά ότι έφυγα γιατί αν έμενα θα έσερνα την μιζέρια ενός αποτυχημένου γάμου στις πλάτες μου και στις πλάτες μιας διαλυμένης οικογένειας. Αμα δεν μπορείς να ζήσεις μ’ έναν άνθρωπο δεν αντέχεις ούτε τον ίσκιο του κι αυτό έρχεται και σαρώνει κάθε στιγμή κάθε λεπτό.. και άντε η στιγμή και το λεπτό περνάει .... ολόκληρη η ζωή όμως?
Τι παντρεύτηκα θα μου πείτε? Μη το πείτε . Τι έκανες παιδί τότε? Για τον λόγο που κάνουμε όλοι μας παιδιά. Είναι αυτή η αρχέγονη ασυνείδητη εκτόνωση του εγώ μας. Αφήνουμε απογόνους άρα υπάρχουμε.
Όταν γεννήθηκε η κόρη μου ένοιωσα ότι αγαπώ όλο τον κόσμο. Στην αρχή δεν ήξερα πως να την πιάσω, πως να την αγγίξω, πως να την ακουμπήσω. Μετά γίναμε αυτοκόλλητοι. Εγώ και το κορίτσι μου. Δεν πρέπει να υπάρχει άλλο παιδί στον κόσμο που να έχει φιληθεί τόσο πολύ από τον γονιό του. Ήμουν ο πιο χαζός από τους χαζούς χαζομπαμπάδες. Όταν ήταν τριών μηνών προσπαθούσα να πείσω τους συγγενείς και τους φίλους ότι μου μιλάει. Καθόμουν πάνω από την κούνια της και προσπαθούσα να συγχρονίσω την αναπνοή μου με την δική της. Σκεφτόμουν πως θα μεγάλωνε , πως θα πήγαινε σχολείο , θα σπούδαζε, θα παντρευόταν και έκανα πρόβες μπροστά στον καθρέφτη πως θα κοιτούσα αυστηρά τον υποψήφιο γαμπρό. Εντελώς ηλίθιος δηλαδή. Όταν άρχισε να συλλαβίζει είπε φυσικά μπαμπά... Θυμάμαι μόνο που όταν την άκουσα έτρεμαν τα γόνατά μου σα να είχε τρέξει μαραθώνιο. Τώρα είναι σχεδόν πέντε και προχθές που γύρισε από τον παιδικό μου πήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι η δασκάλα τους ρώτησε τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς και δεν ήξερε τι να πει. Τους είπε όμως ότι δουλεύει τόσο πολύ που κοιμάται το βράδυ στο γραφείο και δεν προλαβαίνει να έρχεται σπίτι . Να σας πω τι έγινε? Τι σημασία έχει? Εδώ σταυρώστε με . Είναι δύο χρόνια που έφυγα από το σπίτι και μετά από εξωφρενικά τραγικές καταστάσεις τώρα μπορώ να πώ ότι ηρέμησαν τα πράγματα . Τώρα τουλάχιστον μπορώ να την βλέπω. Μια φορά στις 15. Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί όταν χωρίζεις πρέπει να χωρίσεις και από το παιδί σου? Τι είναι το τίμημα? Η τιμωρία? Η ισόβια κάθειρξη?
Έχω την οικονομική και κοινωνική δυνατότητα να μεγαλώσω κι εγώ την κόρη μου γιατί είμαι υποχρεωμένος να την βλέπω κάθε 15 για λίγες ώρες. Κάτι ψιλά καλοκαίρι και γιορτές και στα κρυφά πίσω από το σχολικό όταν μπαίνει στον παιδικό.
Θα μου πείτε έτσι έκρινε το δικαστήριο. Αλλά είναι άδικο ρε γαμώτο. Το’ χετε σκεφτεί ποτέ αυτό? Έχω αναλάβει όλα τα έξοδα και με το παραπάνω. Πληρώνω την διατροφή. Ότι έχω και δεν έχω είναι δικό της αλλά αρνούμαι να είμαι ένας μπαμπάς επιταγή. Θέλω να μοιράζομαι τα πάντα. Το ξύπνημά της το γέλιο της τα λογάκια της τα καμώματά της τις γκρίνιες της τις αρρώστιες της τον πυρετό της τα παιχνίδια της τα πάντα. Γι αυτό σας λεω μπείτε στη θέση λίγο του άντρα και για την γιορτή της μητέρας που θέλετε να σας στείλουν τις ιστορίες των μανάδων. Να σας στείλουν και των πατεράδων. Εντάξει το ξέρω πως δεν είμαι παράδειγμα προς μίμηση ... μάλλον προς αποφυγή θα έλεγα . Είμαι όμως ένας πατέρας που....αφήστε το καλύτερα.
Ξυπνάω κάθε μέρα στις έξι και τέταρτο για είμαι πίσω από το σχολικό στις 7 και μισή. Μερικές φορές δεν διακρίνω το κεφαλάκι της. Παρόλα αυτά είμαι ευτυχισμένος γιατί μας χωρίζουν μόλις λίγα μέτρα. Σε λίγες μέρες έχει τα γενέθλιά της και θα σβήσει πέντε κεράκια ...κι εγώ δεν θα είμαι εκεί "
Περισότερες ιστορίες: Στην ιστοσελίδα ΣΥΓΑΠΑ www.sos-sygapa.eu  και στο blog του Δρ Νίκου Σπιτάλα που εξέδωσε βιβλία με τίτλο: 'ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΙΑΖΥΓΙΩΝ'  http://spitalas.blogspot.com και 'Το Κοινωνικό κίνημα των διαζευγμένων' http://youtu.be/oTqx4oGimyE και   http://youtu.be/nS3afZ5wE2c