Και οι χωρισμένοι μπαμπάδες έχουν ψυχή…
Του Γιάννη Συμεωνίδη
«Στον πρώτο χρόνο του γάμου μας είχαμε ήδη αποκτήσει δίδυμα κορίτσια με τη γυναίκα μου. Εκείνη, όμως, διάλεξε να τα εγκαταλείψει. Μέχρι τα τεσσεράμισί τους μεγάλωνα μόνος μου τα παιδιά μας με τη βοήθεια των γονιών μου, αλλά και των πεθερικών μου που στα δικαστήρια έχουν καταθέσει υπέρ μου. Τότε, ωστόσο, η εν διαστάσει σύζυγός μου κατάθεσε ασφαλιστικά μέτρα για να πάρει την επιμέλεια. Κέρδισε τα ασφαλιστικά, μου πήρε τα παιδιά μετά από τεσσεράμισι χρόνια, έχασε το Πρωτοδικείο αλλά λόγω μιας δικής μου νομικής παρατυπίας έφυγε νικήτρια από το Εφετείο. Δεν έγινε δεκτή η αναίρεση που άσκησα στον Άρειο Πάγο κυρίως με το σκεπτικό να μη διαταραχθεί η ηρεμία των παιδιών. Τέθηκαν, όμως, κι ορισμένες δικλείδες ασφαλείας, το οποίο σημαίνει πως μπορώ να επανέλθω και να ξαναζητήσω την επιμέλεια.
»Και τώρα πάντως εγώ μεγαλώνω στην ουσία τα παιδιά μου, τα οποία είναι 9 χρόνων, για χάρη των οποίων έχω εγκαταλείψει την προσωπική μου ζωή. Είχαμε κανονίσει για το καλοκαίρι να τα κρατήσει τον Ιούλιο και τον Αύγουστο η μητέρα τους, αλλά έμειναν μαζί μου όλο αυτό το δίμηνο. Δεν δίνω διατροφή στην πρώην σύζυγό μου γιατί εγώ ασκώ στην ουσία την επιμέλεια. Ας με σύρει στα δικαστήρια. Δεν με ενοχλεί, πάντως, γιατί γνωρίζει ότι όλοι είναι με το μέρος μου. Στο σπίτι μου, μάλιστα, έρχεται η πεθερά μου από την Κοζάνη και με βοηθά. Η μητέρα των παιδιών μου τα παίρνει συνήθως τα απογεύματα των καθημερινών, εφόσον βεβαίως εκείνα θέλουν να πηγαίνουν σπίτι της, κάτι το οποίο δεν συμβαίνει πάντοτε…».
Στη θέση του κ. Δεσποινίδη έχουν βρεθεί πολλοί διαζευγμένοι πατεράδες αυτοί κι έχουν δημιουργήσει, μάλιστα, και σύλλογο προκειμένου ενωμένοι να υπερασπίζονται καλύτερα τα δικαιώματά τους απέναντι σε όσους τους στερούν την επικοινωνία με τα παιδιά τους.
Ο Σύλλογος για την Ανδρική και Πατρική Αξιοπρέπεια (ΣΥΓΑΠΑ), με σύνθημά του το «ισότιμοι γονείς, ισότιμοι άνθρωποι», αριθμεί σήμερα γύρω στα 35.000 μέλη, διατηρώντας γραφεία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ενώ δραστηριοποιείται και σε 25 άλλες πόλεις. Όσοι τον απαρτίζουν, υποστηρίζουν πως προτεραιότητά τους είναι η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των παιδιών τους, χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα πως 500.000 τέκνα διαζευγμένων γονέων πάσχουναπό το ψυχικό νόσημα του Συνδρόμου Γονικής Αλλοτρίωσης-Αποξένωσης («ParentalAlienationSyndrome»), το οποίο είναι αναγνωρισμένο σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη και στις ΗΠΑ, αλλά όχι κι από τους έλληνες δικαστές. Είναι χαρακτηριστικό πωςστη Γαλλία το 35% των παιδιών διαζευγμένων γονέων δεν βλέπουν ποτέ τον πατέρα τους. Στη χώρα μας, ωστόσο, τα δικαστήρια σε πολλές υποθέσεις δεν αναγνωρίζουν πως αρκετές μητέρες δεν αφήνουν τα παιδιά τους να επικοινωνούν με τον πατέρα τους, δικαιώνοντάς τις, τις περισσότερες φορές.
Οι διεκδικήσεις
Οι διαζευγμένοι μπαμπάδες διεκδικούν από κοινού επιμέλεια και γονική μέριμνα μέσω νόμου, ελεύθερη επικοινωνία σε περίπτωση διαζυγίου, εναλλασσόμενη κατοικία των παιδιών όπου είναι δυνατό, οικογενειακούς δικαστές εξειδικευμένους στην παιδοψυχολογία, καθώς και πραγματογνώμονες, κοινωνικές υπηρεσίες σε τοπικό επίπεδο, διαμεσολαβητές, ψυχολόγους σε σχολεία κι εκπαίδευση δασκάλων και καθηγητών σε θέματα διαζυγίου.
Ο ΣΥΓΑΠΑ καταγγέλλει πως τα ελληνικά δικαστήρια δεν εξετάζουν το πραγματικό συμφέρον των παιδιών, παρότι ο νόμος δεν διακρίνει ανάμεσα σε μητέρα και πατέρα και γι’ αυτό στις εννέα από τις δέκα υποθέσεις θα είναι η γυναίκα που θα προσφύγει στη δικαιοσύνη για να πάρει την επιμέλεια του παιδιού αφού γνωρίζει, βάσει της νομολογίας, πως στο 98% των περιπτώσεων θα δικαιωθεί.
«Εδώ είναι Ελλάδα…
Οι μπαμπάδες έχουν κατακτήσει τα δικαιώματα που τους αναλογούν εδώ και πολλά χρόνια στην υπόλοιπη Ευρώπη. Στην Ελλάδα όμως, όπως αναφέρει στην «Α» ο πρόεδρος του ΣΥΓΑΠΑ, Νίκος Σπιτάλας, έχουμε ακόμα πολλή δουλειά να κάνουμε. Ο ίδιος προτείνει να υπάρξει, «επιτέλους», ίση αντιμετώπιση των γονέων μέσω της συνεπιμέλειας και της εναλλασσόμενης κατοικίας, όπως συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο, προσθέτοντας πως οι ψυχολόγοι και οι κοινωνικές υπηρεσίες πρέπει να έχουν τον πρώτο λόγο κι όχι οι δικαστές.
«Τα διαζύγια είναι απαραίτητο να “αποδικαστηριοποιηθούν”. Δεν λύνεται με αυτόν τον τρόπο ένα πρόβλημα όπως η επιμέλεια των παιδιών και η επικοινωνία των γονέων μαζί τους, που είναι ψυχολογικό και κοινωνικό αλλά όχι νομικό. Δεν θέλουν και δεν μπορούν να δώσουν λύσεις οι δικαστές. Να πάψει, επιτέλους, αυτή η στενοχώρια των γονέων, οι οποίοι αποξενώνονται από τα παιδιά τους αφού δεν τα βλέπουν. Δεν μπορεί να τρέχεις δέκα χρόνια στα δικαστήρια και να χάνεις ένα σωρό χρήματα. Αυτή είναι η χειρότερη αποξένωση», υπογραμμίζει ο κ. Σπιτάλας.
«Της μόδας να κατηγορούνται οι πατεράδες για ασέλγεια»…
«Η προκατάληψη της Δικαιοσύνης απηχεί και την προκατάληψη της κοινωνίας. Η γυναίκα θεωρείται καταλληλότερη από τον πατέρα χωρίς να ελέγχονται οι ειδικότερες συνθήκες. Αυτό το στερεότυπο αλλάζει, αλλά με βραδείς ρυθμούς αφού στα τρία τέταρτα των περιπτώσεων δικαιώνονται οι μητέρες», τονίζει, από την πλευρά του, στην «Α» ο έμπειρος σε υποθέσεις οικογενειακού δικαίου δικηγόρος Χάρης Κατσιβαρδάς, ο οποίος ισχυρίζεται πως είναι «της μόδας» να κατηγορούνται οι πατεράδες για ασέλγεια σε βάρος των τέκνων τους ώστε να τους αφαιρείται η επιμέλειά τους.
Ο ίδιος, εξάλλου, επισημαίνει πως οι δικαστές ναι μεν διαθέτουν εμπειρία σε θέματα επιμέλειας, αλλά δεν έχουν πολύ χρόνο να αφοσιωθούν σε αυτές. Γι’ αυτό και προτείνει κι εκείνος με τη σειρά του το διορισμό δικαστών που θα ασχολούνται αποκλειστικώς με υποθέσεις οικογενειακού δικαίου, για το οποίο ζητά την επικαιροποίησή του: «Να αφουγκραστεί η πολιτεία τα νέα δεδομένα που αφορούν την επικοινωνία, τη διατροφή, την επιμέλεια. Χρειάζονται ρηξικέλευθες τομές γιατί σήμερα καταστρατηγούνται θεμελιώδη δικαιώματα επικοινωνίας του πατέρα με το τέκνο, κάτι που αντίκειται και στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου», συμπληρώνει ο κ. Κατσιβαρδάς. http://www.iapopsi.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου