Ο ΣΥΓΑΠΑ ΒΡΙΣΚΕΙ ΠΟΛΙΤIKΕΣ ΔΙΕΞΟΔΟΥΣ

ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΓΑΠΑ 

ΑΠΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ

Οι υποψήφιοι Δημοτικοί Σύμβουλοι, μέλη του ΣΥΓΑΠΑ, ο Πρόεδρος Νίκος Σπιτάλας στο Δήμο Δράμας, η Ελένη Εμπορίδου στο Δήμο Θεσσαλονίκης, ο Νίκος Μαρκάτος στην Περιφέρεια B.Αττικής (Δημαράς), ο Παναγιώτης Τριβέλλας στα Βρυλλήσια Αττικής  και ο Σωτήρης Αργυρόπουλος στην Πολίχνη Θεσσαλονίκης (Δήμος Παύλου Μελά), άνθρωποι με ήθος και με πλούσια κοινωνική δράση, κάνουν ένα βήμα παραπάνω.Προτείνουν τη λειτουργία Γραφείου και ουσιαστικά τη θεσμοθέτηση του Οικογενειακού Διαμεσολαβητή στο Δήμο που ανήκουν, για τα Διαζευγμένα και για τα εν διαστάσει ζευγάρια, ενός θεσμού που έχει εφαρμοστεί σε όλες τις πολιτισμένες χώρες του κόσμου με θετικά αποτελέσματα τόσο για τους γονείς όσο και για την ψυχολογία των παιδιών.

Η πιλοτική λειτουργία ενός τέτοιου θεσμού από ειδικούς επιστήμονες με τη στήριξη του ΣΥΓΑΠΑ, καθώς και οι παράλληλες υποστηρικτικές κοινωνικές δράσεις που μπορεί να αναλάβει ο Δήμος για τους πολίτες του πάνω στα ζητήματα αυτά, είναι σίγουρο πως θα συμβάλλει αποφασιστικά στην αλλαγή νοοτροπιών, καθώς και στην πίεση προς την κεντρική εξουσία για την αλλαγή του οικογενειακού δικαίου. Λευτέρης Αϋφαντής

ΔΙΑΒΑΣΤΕ: 

http://gonis-sygapa.blogspot.com 

http://sygapadramas.blogspot.com/

http://www.facebook.com/note.php?note_id=454100772892&id=1574906707

ΓΟΝΙΚΗ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΣΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ: 

ΓΡΑΨΤΕ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ:

http://kids.in.gr/article/?aid=1231056451

ΑΓΟΡΙΑ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΔΙΧΩΣ ΠΑΤΕΡΑ

Όταν το αγόρι μεγαλώνει χωρίς πατέρα
http://www.vita.gr/html/ent/056/ent.2056.asp
AMINA MOΣKΩΦ
01 Αυγούστου 2003
Όπως αποκαλύπτουν πρόσφατες έρευνες, το 50% των χωρισμένων πατεράδων καταλήγουν να χάσουν την ουσιαστική επαφή με τα παιδιά τους. Aπό αυτούς κάποιοι απομακρύνονται εντελώς, διακόπτοντας κάθε επικοινωνία, ενώ άλλοι διατηρούν μια σχεδόν εθιμοτυπική σχέση, μία Kυριακή κάθε τόσο. Ένας πατέρας που αποκόβεται από τη ζωή των παιδιών του στέλνει το έμμεσο μήνυμα ότι δεν αξίζουν το χρόνο του και την προσοχή του. Ένα μήνυμα που μπορεί να είναι πολύ τραυματικό για την αυτοεκτίμηση του παιδιού που μεγαλώνει. Όταν το παιδί αυτό είναι αγόρι, η κατάσταση παρουσιάζει κάποιες ιδιαιτερότητες.
Χωρίς πρότυπο
Aρχικά όλοι, ως βρέφη, βιώνουμε μια ενότητα με τη μητέρα, η οποία αποτελεί τη βάση της συναισθηματικής μας επιβίωσης. Στη συνέχεια, από τη σχέση αυτής της αποκλειστικότητας μεταβαίνουμε σταδιακά σε μια σχέση που αρχίζει να αφήνει χώρο και για άλλους ανθρώπους, και κυρίως για τον πατέρα. Kατά τη διάρκεια αυτής της μετάβασης, τα παιδιά αρχίζουν να διαμορφώνουν μια εικόνα του εαυτού τους ως ξεχωριστών ατόμων, κυρίως μέσα από την ταύτιση με το γονέα του ίδιου φύλου. Όταν λοιπόν ο πατέρας απουσιάζει, το αγόρι έχει να αντιμετωπίσει την απουσία αυτού του προτύπου από την καθημερινότητά του, μένοντας μόνο του να ανακαλύψει στα τυφλά την έννοια της ανδρικής του ταυτότητας. Τα αγόρια αυτά μπορεί να γίνουν ευάλωτα στη μίμηση στερεοτυπικών ανδρικών συμπεριφορών, όπως αυτές διαμορφώνονται από την κυρίαρχη νοοτροπία της κοινωνίας (π.χ., σκληροί ήρωες της τηλεόρασης). O κίνδυνος είναι να αποβάλουν κάθε «θηλυκή» τους πλευρά, όπως αυτή εννοείται με την ευρύτερη έννοια (επικοινωνία, ανάγκη για συναισθηματική εγγύτητα), κρατώντας ουσιαστικά μια ψυχική απόσταση από τους άλλους, η οποία θα στέκεται εμπόδιο στις σχέσεις τους. Σε πιο ακραίες περιπτώσεις, ανακύπτουν σοβαρότερα προβλήματα όταν τα αγόρια, μέσα από μια απελπισμένη ανάγκη να βρουν την ανδρική τους ταυτότητα, επιδεικνύουν συμπεριφορές που φτάνουν μέχρι την παραβατικότητα (χρήση ναρκωτικών ουσιών, βία κ.ά.).
Ο ανδρικός «λόγος»
Παράλληλα, επειδή τα αγόρια εκφράζονται λεκτικά πολύ λιγότερο από τα κορίτσια, υπάρχει ο κίνδυνος να δημιουργηθεί ένα επικοινωνιακό χάσμα μεταξύ του αγοριού και της μητέρας. Aντί της λεκτικής έκφρασης, τα αγόρια συνήθως εκφράζονται περισσότερο μέσα από τις πράξεις τους. Έτσι, ένα αγόρι που δυσκολεύεται να πει πόσο μπερδεμένο νιώθει σχετικά με τις οικογενειακές εξελίξεις μπορεί να εκφραστεί μέσα από την «άτακτη» και ανυπάκουη στάση του. O πατέρας, που έχει και αυτός την ίδια τάση, προς τη μη λεκτική επικοινωνία, μπορεί ενστικτωδώς κάποιες φορές να καταλάβει καλύτερα το αγόρι από τη μητέρα. Μπορεί να δημιουργηθεί λοιπόν ένα επικοινωνιακό χάσμα μεταξύ μητέρας και γιου, αφήνοντας το μικρό αγόρι με ένα συναίσθημα μοναξιάς και αδικίας.
Mύθοι και πραγματικότητα
H στερεότυπη εικόνα του τραυματισμένου παιδιού χωρισμένων γονιών συσχετίζει την απουσία του πατέρα με μια σειρά από προβληματικές συμπεριφορές, όπως η αυξημένη παραβατικότητα, η μειωμένη σχολική απόδοση και οι πολύ πρόωρες σεξουαλικές σχέσεις, που συνδέονται με τη σύγχυση της σεξουαλικής ταυτότητας. Eίναι όμως αναγκαστικά έτσι; Δύο επιστήμονες, οι Lowery και Settle, όταν έκαναν μια ανασκόπηση διακοσίων ερευνών πάνω στο διαζύγιο και το παιδί, διαπίστωσαν ότι δεν είναι το διαζύγιο αυτό καθεαυτό που προκαλεί ψυχολογικά προβλήματα στα παιδιά, αλλά κάποιες συγκεκριμένες καταστάσεις που συνδέονται με αυτό και οι οποίες ίσως μπορούν να αποφευχθούν:
1. Oι έντονες συγκρούσεις μεταξύ των διαζευγμένων: Σειρά από έρευνες συσχετίζουν την παιδική ψυχοπαθολογία με την παρουσία έντονης σύγκρουσης μεταξύ των γονέων, ανεξάρτητα από το αν αυτοί είναι παντρεμένοι ή όχι. Επομένως, αυτό που τελικά καθορίζει την ποιότητα της προσαρμογής των παιδιών στη νέα οικογενειακή κατάσταση είναι το κατά πόσο οι διαζευγμένοι γονείς παραμένουν σε μια συνεχή σύγκρουση ή έχουν καταφέρει να βγουν από αυτήν. Aυτό δηλαδή που τα παιδιά έχουν ανάγκη είναι δύο γονείς με καλή επικοινωνία και συνεργασία.
2. H απομάκρυνση του πατέρα: Όλοι οι παιδοψυχολόγοι συμφωνούν ότι τα παιδιά χρειάζονται να έχουν μια ποιοτική και μόνιμη σχέση και με τους δύο γονείς τους. Tην ίδια στιγμή η παραμονή του διαζευγμένου πατέρα στο προσκήνιο φαίνεται πως είναι ωφέλιμη για όλους. Oι πατεράδες προσαρμόζονται καλύτερα στο διαζύγιο όταν διαφυλάττουν τη σχέση τους με τα παιδιά τους, διασφαλίζοντας έτσι ότι η όποια απώλεια εμπεριέχεται στο διαζύγιο δεν συμπεριλαμβάνει και την απώλεια του ρόλου του πατέρα. Παράλληλα, και οι χωρισμένες μητέρες ωφελούνται, εφόσον στην αντίθετη περίπτωση οι συναισθηματικές, πρακτικές και οικονομικές απαιτήσεις τις εξουθενώνουν.
Tι κάνει τον πατέρα να απομακρυνθεί
Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, η περίοδος όπου το ζευγάρι αντιμετωπίζει τις μεγαλύτερες πιθανότητες να καταλήξει σε διαζύγιο είναι όταν έχει μικρά παιδιά. Tο ζευγάρι δεν καταφέρνει πάντα να επαναπροσδιορίσει τη σχέση του και τις προτεραιότητές του μέσα σε ένα κλίμα αυξημένων απαιτήσεων και καινούργιων ρόλων. Δυστυχώς, η χρονική αυτή περίοδος συμπίπτει και με τη φάση όπου τα παιδιά είναι πιο ευάλωτα παρά ποτέ στις επιπτώσεις μιας τέτοιας απόφασης. Συχνά αισθάνονται συνυπεύθυνα γι’ αυτό που συνέβη, υποφέρουν και αναζητούν το γονιό που έφυγε από το σπίτι. Tαυτόχρονα, το διαζύγιο συνήθως συνεπάγεται την απώλεια της καθημερινής επαφής του πατέρα με τα παιδιά του, που παραμένουν με τη μητέρα τους. Όμως, τα πολύ μικρά παιδιά δένονται με τους άλλους στη βάση μιας τακτικής επαφής μαζί τους, μέσα από την καθημερινή ρουτίνα του ταΐσματος, του μπάνιου, του παιχνιδιού και του ύπνου. Πολλοί πατεράδες αισθάνονται ανεπαρκείς μπροστά στις απαιτήσεις αυτής της φροντίδας. Kαι νιώθοντας ότι δεν τα καταφέρνουν, σταδιακά απομακρύνονται. Xωρίς όμως αυτή την τακτική επαφή κατά τη νηπιακή ηλικία, το δέσιμο δεν επιτυγχάνεται ποτέ. Yπάρχει λοιπόν μια τάση, όταν οι γονείς χωρίζουν ενώ τα παιδιά είναι ακόμα πολύ μικρά, να σχηματίζεται ένας κλοιός γύρω από τα παιδιά και τη μητέρα με έναν τρόπο που ο πατέρας μένει απέξω. Όσο περνάει ο καιρός, η απομόνωση παγιώνεται, η μητέρα αναλαμβάνει όλο και περισσότερες ευθύνες, ο θυμός και η πικρία στην ατμόσφαιρα κάνουν τη συνεννόηση μεταξύ τους όλο και πιο δύσκολη. Aυτή η κατάσταση μερικές φορές είναι τόσο επώδυνη για τον πατέρα, που τον ωθεί να αποσυρθεί εντελώς από τη σχέση με τα παιδιά του.
Tι μπορεί να κάνει η μητέρα
Eνώ είναι ξεκάθαρο ότι, όταν υπάρχει πατέρας, πρέπει να γίνει το παν ώστε αυτός να παραμείνει στο προσκήνιο, αυτό δεν είναι πάντα εφικτό. Mπορεί ο πατέρας να μην υπάρχει πια, αλλά μπορεί επίσης να είναι απόλυτα αρνητικός ως προς οποιαδήποτε επαφή με τα παιδιά του. Mε έναν παράδοξο τρόπο τα πράγματα είναι από μια άποψη πιο εύκολα όταν ο πατέρας δεν είναι παρών λόγω θανάτου. Eίναι τότε που το παιδί μπορεί να συνεχίσει να έχει μια σχέση μαζί του, όχι βέβαια με τη φυσική του παρουσία, αλλά με αυτό που ο πατέρας ήταν μέσα από τις αφηγήσεις και τις αναφορές σε αυτόν. H μητέρα παίζει τεράστιο ρόλο στη διατήρηση της εικόνας του πατέρα μέσα από τις διηγήσεις για εκείνον. H μητέρα πρέπει όχι μονάχα να επιτρέψει, αλλά και να ενθαρρύνει το παιδί να κρατήσει αναμνηστικά και φωτογραφίες από τον πατέρα, που θα χρησιμεύουν ως σύμβολα μνήμης. Σύμβολα τα οποία στοιχειοθετούν μια αφήγηση που αφορά την προσωπικότητα του πατέρα, ο οποίος -παρά τη φυσική του απουσία- παραμένει πάντα παρών.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, τα αγόρια που μεγαλώνουν χωρίς πατέρα έχουν ανάγκη από έκθεση σε θετικά ανδρικά πρότυπα, είτε μέσα από την ευρύτερη οικογένεια ή από το φιλικό περιβάλλον της μητέρας, είτε ακόμα μέσα από τον αθλητισμό και την παιδεία που λαμβάνουν. Έχει τεράστια σημασία η μητέρα να επιδιώξει να καλλιεργεί τέτοιες σχέσεις, όσο αυτό είναι δυνατό.
Tι μπορούν να κάνουν και οι δύο γονείς
● Όταν υπάρχουν παιδιά, το πρώην ζευγάρι πρέπει να ξεχωρίσει το γονικό από το συζυγικό ρόλο, εξασφαλίζοντας τον πρώτο, παρά την παραίτηση από το δεύτερο. H εξασφάλιση αυτή απαιτεί τη συνεργασία μέσα σε ένα ανθρώπινο κλίμα, που είναι εφικτό να δημιουργηθεί μόνο αν σταματήσουν οι αλληλοκατηγορίες και οι ανταγωνισμοί. Oι δύο γονείς πρέπει να μάθουν να ζητάνε ευθέως αυτό που χρειάζονται, χωρίς να αναφέρονται πια στο παρελθόν. Για παράδειγμα, όταν η μητέρα λέει στον πατέρα: «Θα έπρεπε να το περιμένω ότι θα έφερνες πίσω τα παιδιά νηστικά, πάντα έκανες του κεφαλιού σου», ακυρώνει κάθε πιθανότητα μιας καλής συνεννόησης. Aν, αντίθετα, πει με έναν ουδέτερο τόνο ότι «θα ήταν πολύ βολικό τα παιδιά να έχουν φάει το βραδινό τους την ώρα που θα επιστρέψουν, ώστε να πάνε κατευθείαν για ύπνο», αφήνει το περιθώριο για μια συνεννόηση σε θετικό κλίμα.
● Παρόλο που πιθανότατα οι γονείς ήδη υποφέρουν από τις δικές τους ενοχές, εάν θέλουν να βοηθήσουν το παιδί τους, θα πρέπει να το ενθαρρύνουν να εκφράσει όλα τα αρνητικά του συναισθήματα, αφήνοντας του όσο χρόνο χρειάζεται για να αποδεχθεί την καινούργια πραγματικότητα. Aυτό είναι συχνά πολύ δύσκολο, γιατί ο πόνος των παιδιών τους είναι και για τους ίδιους αφόρητος και υποσυνείδητα μπορεί να τα αποθαρρύνουν να εκφραστούν. Mια τέτοια πίεση όμως, που ανακόπτει βίαια το θρήνο για την απώλεια της οικογένειας όπως το παιδί την είχε στο μυαλό του, μπορεί να έχει μακροπρόθεσμα αρνητικές επιπτώσεις. Aντίθετα, όταν επιτραπούν το ξέσπασμα των αντιδράσεων και η εξωτερίκευση των συναισθημάτων, όσο επώδυνα και αν είναι στην αρχή, στην πορεία αποφορτίζουν την ένταση από την οικογενειακή ατμόσφαιρα.
● Eξίσου σημαντικό είναι να εξηγηθεί ξεκάθαρα στα παιδιά ο καινούργιος διακανονισμός, διευκρινίζοντάς τους πώς θα γίνεται πρακτικά η επαφή με το γονέα που δεν συγκατοικεί πια μαζί τους. Tα παιδιά δηλαδή έχουν απόλυτη ανάγκη να ξέρουν ακριβώς πότε, για πόση ώρα και πού θα συναντώνται με τον πατέρα τους. Δεν αρκεί δηλαδή μία Kυριακή το μήνα σε ένα λούνα παρκ.
● Έχει μεγάλη σημασία, όσο δύσκολο και να είναι, ο κάθε γονιός να βρει έναν τρόπο να τονίζει τις θετικές πτυχές του χαρακτήρα του πρώην συντρόφου του (αυτές που και ο ίδιος κάποτε αγάπησε) όταν μιλάει γι’ αυτόν στα παιδιά του. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι τα παιδιά αισθάνονται και είναι κατά το ήμισυ απόγονοι του άλλου γονιού, και άρα οποιαδήποτε κατηγορία εκτοξεύουμε εναντίον του αποτελεί πλήγμα στη θετική τους αυτο-εικόνα.
Η κ. Αμίνα Μοσκώφ είναι συμβουλευτική ψυχολόγος.

Οι γυναίκες, δεν είναι ιδιοκτήτριες των παιδιών τους, από την Evelyne Sullerot

"Οι γυναίκες, δεν είναι ιδιοκτήτριες των παιδιών τους"
Συνέντευξη της Γαλλίδας Κοινωνιολόγου Evelyne Sullerot στο γαλλικό περιοδικό μεγάλης κυκλοφορίας L'HEBDO, με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του βιβλίου της "Le grand remue-menage". τεύχος 39, της 25 Σεπτ. 1997.
Φεμινίστρια από τις πρώτες, η Γαλλίδα κοινωνιολόγος Evelyne Sullerot, κρούει σήμερα τον κώδωνα του κινδύνου σε ένα βιβλίο - φωτιά.
L'Hebdo - Το βιβλίο σας "Η μεγάλη αναμπουμπούλα" φαίνεται να πηγαίνει κόντρα με τα όσα κυκλοφορούν, που θέλουν το διαζύγιο να είναι πια ένας κοινός τόπος. Γιατί ;
ES - Γιατί σ' αυτό, μιλώ για τις συνέπειες. Σήμερα, όλοι έχουν πειστεί για τις δραματικές συνέπειες της ανεργίας. Κανείς όμως δεν θέλει ν' ακούσει για τα κακά που συνεπάγεται το ξήλωμα μιας οικογένειας,...
αυτό το σπάσιμο των οικογενειακών δεσμών, παρ' όλο που έχει ήδη αρχίσει να σχετίζεται με την εγκληματικότητα και τη φυσική κατάσταση των παιδιών.
L'Hebdo - Ενα ξήλωμα της οικογένειας ;
ES - Στη Γαλλία, ένα στα τρία παιδιά έχει χωρισμένους γονείς (σ.σ. Στην Ελβετία, το 15 % των παιδιών κάτω των 18 χρονών, έχουν βιώσει το διαζύγιο των γονιών τους). Σήμερα, βρισκόμαστε στο σημείο να έχουμε μια γενιά παιδιών, που έχουν και τους παππούδες τους διαζευγμένους. Θα ήθελα, οι νέοι μας, να νοιώθουν λιγότερο διαλυμένοι από την κατάσταση αυτή … Η κοινωνία μας, πρέπει να καταλάβει πως υπάρχουν δεσμοί που μεταδίδονται από τη μια γενιά στην άλλη. Υπάρχει ένα είδος διαχρονικής συνέχειας της ζωής ... Μια μεταδοτική επικοινωνία μεταξύ των γενεών, που θα έπρεπε να είναι μετάδοση αγάπης, γνώσης, αρχών και ευθυνών. Η διατήρησή της, είναι απόλυτη ανάγκη, έστω και αν, από το άλλο μέρος, έχουμε μια ελευθερία στο σεξουαλικό ή το συναισθηματικό επίπεδο.
L'Hebdo - Θα έπρεπε ίσως να μάθουμε να διακρίνουμε ότι άλλο είναι το ζευγάρι του γάμου και άλλο το ζευγάρι των γονιών και να καταλάβουμε πως το τελευταίο αυτό είναι αδιάλυτο ;
ES - Ακριβώς. Πιστεύω πως μια από τις μεγάλες αναμορφώσεις που πρέπει να κάνουμε, είναι να καταλάβουμε ότι η γονική ιδιότητα είναι δεσμός αδιάλυτος, άφθαρτος, ανέκκλητος και τελεσίδικος. Ναι, έχουμε κατορθώσει να κατακτήσουμε την ατομική ελευθερία μας, το θέμα εδώ δεν είναι να την απαρνηθούμε. Ομως η οικογένεια, δεν είναι μια απλή παράθεση ατόμων, όπου ο καθένας κάνει ότι θέλει. Από τη στιγμή που φέρνουμε ένα παιδί στον κόσμο, υπάρχουν ευθύνες, θέλω να πω μ' αυτό ότι υπάρχει μια αγάπη, που ζει στο πλαίσιο αμοιβαίων υποχρεώσεων.
L'Hebdo - Λετε (στο βιβλίο σας), ότι αρνούμαστε να προσέξουμε τις ζημιές που οφείλονται στον υψηλό δείκτη διαζυγίων …
ES - Εχουμε πνίξει, ενσυνείδητα, τον διάλογο σχετικά με τις συνέπειες. Δεν θελήσαμε να προσέξουμε τι δεν συμφωνούσε με το μεγάλο μας δόγμα της ατομικής ελευθερίας. Εχω ανατρέξει όλα τα άρθρα του γυναικείου τύπου - κυρίως στα περιοδικά "Elle" και "Marie-Claire" - και παρατηρώ μια γενική ομοφωνία : για να είσαι καλή μητέρα, πρέπει να είσαι ευτυχισμένη και ικανοποιημένη. Αρα δηλαδή, αν είσαστε συναισθηματικά, σεξουαλικά, ερωτικά καλά, δεν υπάρχει λόγος να υποχρεώνετε τον εαυτό σας σε οτιδήποτε άλλο …
L'Hebdo - Μια συμπεριφορά που άρχισε πριν από καμιά τριανταριά χρόνια ;
ES - Στην αρχή, ζήσαμε την κίνηση για την αντισύλληψη, στη δεκαετία του εξήντα. Αφού ξεπεράστηκε το πρόβλημα της ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, η προσοχή μας στράφηκε, σαν από μόνη της, προς το ζευγάρι. Εδώ και τριάντα περίπου χρόνια, ίσως και κάτι παρά πάνω, βαυκαλιζόμασταν με το ζήτημα αυτό. Ετσι λοιπόν, θεωρήθηκε πρόοδος κάθε τι που άνοιγε το δρόμο στην αυθεντικότητα, την ειλικρίνεια και την ποιότητα στις σχέσεις του ζευγαριού και, άρα, στην ελευθερία του καθενός να χωρίζει. Επρόκειτο για ρήξη, απέναντι στις πολύ πιο βαριές απαιτήσεις που ήθελε η παράδοση. Ζήσαμε έτσι την τρομερή εκείνη εντύπωση της απελευθέρωσης, της ελαφρότητας και της αυθεντικότητας των συναισθημάτων μας. Ζήσαμε μέσα σε κάποιου είδους "θρησκεία του ζευγαριού" - και όταν λεω "εμείς", εννοώ όλοι μας, μαζί με την ίδια την Καθολική Εκκλησία. Μετά από αυτό, έγινε μια νέα μεγάλη στροφή, όταν η "λατρεία του ζευγαριού", στράφηκε προς μιαν ηθική αποκλειστικά ατομικιστική. Προπαντός στις γυναίκες. Ελεγαν πως ήσαν, δεν θέλω να πω καταπιεσμένες, όχι … αλλά πολύ υποταγμένες στην εξουσία ενός νόμου που τις ξεπερνούσε. Υποχρεωμένες να αφοσιώνονται στα παιδιά, να υπακούουν, κτλ … Αρα, το κάθε τι που ήταν προς την κατεύθυνση της απελευθέρωσης της γυναίκας, χαιρετίστηκε σαν πρόοδος. Ετσι, κρύψαμε το πρόσωπό μας απέναντι στις μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συνέπειες.
L'Hebdo - Μα, οι συνέπειες αυτές, είναι πράγματι τόσο σοβαρές ;
ES - Θελήσαμε να πιστέψουμε, ότι το διαζύγιο θα περνούσε ευκολότερα, αν η κοινωνική πλειοψηφία το αποδεχόταν. Ομως, η διάλυση μιας οικογένειας είναι ένα ενδόμυχο δράμα που, τελικά, πολύ λίγη σχέση έχει με την ομαδική της αποδοχή. Βασικά σημεία αναφοράς, είναι : ποιος είμαι ; ποιος είναι ο πατέρας μου ; ποια η μητέρα μου ; Να, εγώ για παράδειγμα, ασχολούμαι πολύ με με την πρόληψη κατά των ναρκωτικών. Είναι σήμερα βέβαιο, πως υπάρχουν μεταξύ των ναρκομανών πέντε με έξι φορές περισσότερα παιδιά, με πατέρα που απουσιάζει από τη ζωή τους. Αλλο παράδειγμα : Ο εγγονός μου, έκανε τη θητεία του σαν εκπαιδευτής πέρυσι στο Roubaix, σ' ένα πολύ γνωστό κολέγιο. Είχαν ένα τμήμα της πέμπτης τάξης, όπου ούτε ένας μαθητής δεν είχε τον πατέρα του στο σπίτι. Ο "φίλος της μαμάς" ήταν εκείνος που υπέγραφε τους ελέγχους των παιδιών … Τα παιδιά αυτά, δεν έχουν σημεία αναφοράς.
L'Hebdo - Μπορεί όμως, αυτός ο "φίλος της μαμάς", να λειτουργεί στην πράξη σαν το πατρικό σημείο αναφοράς, δεν είν' έτσι ;
ES - Δεν μπορούμε να αντιπαραθέσουμε τον πατέρα που χάθηκε, στον πατριό που, εκείνος, αντίθετα, είναι παρών, προσεκτικός, συμπαθητικός κτλ. Οι τελευταίες έρευνες, επισημαίνουν ότι οι χωρισμοί - ανασυνθέσεις - ξανά χωρισμοί, επιταχύνονται. Ο πατριός αυτός στον οποίο το παιδί προσκολλάται και δημιουργεί δεσμό, δεν θα μείνει μάλλον για πολύ στο σπίτι. Συνεπώς, η έννοια του (βιολογικού) πατέρα δεν μπορεί να αποσυντεθεί. Πόσοι άνδρες ζουν με τα παιδιά ενός άλλου, ενώ τα δικά τους παιδιά ζουν με κάποιον άλλον ; Μια από τις τεράστιες επιπτώσεις του φαινομένου των διαζυγίων, είναι ακριβώς ότι η πατρότητα, δεν κατορθώνει να επιτελέσει το ρόλο της.
L'Hebdo - Τα κακά του διαζυγίου, σχετίζονται λοιπόν περισσότερο με την απουσία του πατέρα παρά με τον ίδιο το χωρισμό των γονιών ;
ES - Να πούμε, ότι ένας έφηβος περνά ένα σύνορο στη ζωή του, ένα "border line". Στο πέρασμα αυτό, αλλάζει προσωπικότητα. Στη φάση αυτή, η ύπαρξη της πατρικής αναφοράς έχει μεγάλη σπουδαιότητα, έστω και αν ο πατέρας δεν είναι εκεί κάθε μέρα. Γιατί αυτός, συνεχίζει να ενσαρκώνει το καλό και το κακό, το απαγορευμένο. Το διαπιστώνουμε αυτό στα αγόρια - που πλήττονται και περισσότερο - γιατί πάντα θα προσπαθήσουν να ξεπεράσουν αυτή την οριακή γραμμή, γιατί θα θελήσουν να σπρώξουν τα πράγματα όλο και περισσότερο. Λες και προσπαθούν να προσκαλέσουν, με τα ξεσπάσματά τους, τον πατέρα τους να γυρίσει πίσω, να τους ορίσει τα όρια που δεν πρέπει να ξεπεράσουν. Εκτός από τον προβληματισμό των διαζυγίων, βρισκόμαστε επίσης σε μια στιγμή όπου, πολλά παιδιά, γεννημένα από γυναίκες που ζουν μόνες τους, φθάνουν στην εφηβεία. Προπαντός τα αγόρια που, συχνά παραχαϊδεμένα από αυτές τις μητέρες, ξεφεύγουν και δεν ζητούν παρά πως να το σκάσουν, να μην ακούουν πια τίποτε γι' αυτό το οικογενειακό ντουέτο. Τα κορίτσια, έχουν την τάση να αναπαραγάγουν το μητρικό μοντέλο και να αποτύχουν και αυτές στο ζευγάρι τους, από έλλειψη εμπιστοσύνης στον άνδρα.
L' Hebdo - Εχετε τη γνώμη πως τώρα και τριάντα χρόνια, που χωρίζουμε συνέχεια, μάθαμε να χωρίζουμε καλύτερα ; - Εχετε τη γνώμη πως τώρα και τριάντα χρόνια, που χωρίζουμε συνέχεια, μάθαμε να χωρίζουμε καλύτερα ;
ES - Αυτό μου λένε μερικοί από τη καινούρια γενιά των 30 - 45/ρηδων. Είναι πολύ περήφανοι με τον πολιτισμό αυτόν της κοινής γονικής ιδιότητας που έφτιαξαν. Αφού έτσι νομίζουν, καλύτερα γι' αυτούς.
L'Hebdo - Δε φαίνεστε να το πιστεύετε και πολύ …
ES - Είναι σαφές, ότι υπάρχουν και διαζύγια που αντιμετωπίστηκαν καλά, διαζύγια όπου και οι δυο γονείς συνεχίζουν να παίζουν το ρόλο τους, παρά τη διάσπαση. Ακόμα και γιαγιάδες και παππούδες. Υπάρχουν όμως και άλλοι, γιαγιάδες και παππούδες, που ο καθένας τους έχει άλλη διεύθυνση, άλλο όνομα, άλλο σπίτι και που δεν θέλουν να ξανασυναντηθούν. Ευτυχώς, υπάρχουν άλλοι που καταλαβαίνουν πως οι προσωπικές υποθέσεις τους είναι λιγότερο σπουδαίες από την εικόνα, την αγάπη, την τρυφερότητα που έχουν υποχρέωση να δώσουν στα εγγόνια τους. Αυτοί, θα δεχτούν να πάνε μαζί να τα δουν στα γενέθλιά τους, στις γιορτές των Χριστουγέννων, κτλ … Είναι πράγματα που μπορούν να γίνουν. Εκτός απ' αυτό, είναι και απαραίτητα.
L'Hebdo - Ομως, εσείς βλέπετε πως στις περισσότερες περιπτώσεις, υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν …
ES - Παράλληλα με το διαζύγιο, υπάρχουν και οι πολυάριθμοι χωρισμοί των άγαμων ζευγαριών - δεν ξέρω πώς να τους ονομάσω : "αποσυγκατοίκηση" ; - Γεγονός είναι, πως τα πράγματα εδώ εξελίσσονται χειρότερα κι από το διαζύγιο. Για πολλούς λόγους. Ο σοβαρότερος είναι, πως το παιδί πάει πάντα με τη μητέρα και ο πατέρας δεν έχει κανένα απολύτως δικαίωμα. Και κανείς δικαστής δε σηκώνεται να πει : για στάσου, βρε παιδί μου, εδώ τα πράγματα ξεπερνάνε τα όρια, χρειάζεται τουλάχιστον κάποιο δικαίωμα επίσκεψης, κτλ .. Ολα γίνονται όπως στους αγρίους.
L'Hebdo - Κι εδώ, δηλαδή, οι πατεράδες την πληρώνουν ;
ES - Ναι … Παρακολουθώ από πολλά χρόνια και με πολλή προσοχή τους πατέρες, μετά το χωρισμό - υπάρχουν χιλιάδες που έχουν ιδρύσει Σωματεία και Ενώσεις. Και βλέπω κάθε χρόνο πως οι αυτοκτονίες που γίνονται μετά τα διαζύγια, είναι μόνο αυτοκτονίες ανδρών. Το διαζύγιο, τους φαντάζει υπόθεση πολύ πιο δύσκολη, κυρίως όταν υπάρχουν παιδιά στη μέση. Δεν πρέπει εξ άλλου να ξεχνάμε, πως στις τρεις από κάθε τέσσερις περιπτώσεις, οι γυναίκες είναι εκείνες που επιδιώκουν το χωρισμό … Και γιατί τον επιδιώκουν ; Διάφορες μελέτες έχουν δείξει πως πρώτη έρχεται η αιτία της πλήξης … Δεν αντέχουν μια καθημερινότητα χωρίς ρομάντζο. Το διαπίστωσα και εγώ αυτό, όταν ίδρυσα έναν Οργανισμό που λέγεται : Επανένταξη στην εργασία (Retravailler) και όπου έχω ήδη υποδεχτεί 500 000 γυναίκες - από τις οποίες πολλές διαζευγμένες. Τα τελευταία χρόνια, τις ακούει συχνά κανείς να λένε : "Πλήττω, άρα θέλω να ξαναφτιάξω τη ζωή μου … "
L'Hebdo - Δε φαίνεστε και τόσο τρυφερή με τις γυναίκες …
ES - Οχι. Πιστεύω πως δεν διαχειρίστηκαν και τόσο καλά την τρομερή αυτή ελευθερία που τους δόθηκε. Πιστεύω επίσης, πως όλα αυτά μπορούν ακόμη να διορθωθούν. Θα ήθελα όμως να τους πω, πως δεν είναι ιδιοκτήτριες των παιδιών τους.
Συνέντευξη με τη Renata Libal.
"Le grand remue-menage", εκδόσεις Fayard, 286 σελίδες
Ακολουθεί η παρά κάτω προσθήκη του περιοδικού, στο τέλος της συνέντευξης:
Έννοιες, που δεν έχουμε κατάλληλες λέξεις για να τις πούμε …
Η "οικογένεια", ενώνει μόνο πρόσωπα συγγενικά. Ας χρησιμοποιείται λοιπόν αυτή η λέξη, μόνο για πρόσωπα που συνδέονται βιολογικά, ανεξάρτητα από το αν ζουν μαζί ή όχι.
Για τις μεταγενέστερες παραλλαγές, θάπρεπε να μιλάμε μάλλον για "νοικοκυριά" ή "ξαναστημένες εστίες" παρά για οικογένειες, κυρίως μάλιστα όταν οι οικογένειες των παιδιών που ζουν μέσα σ' αυτές, είναι ακριβώς διαλυμένες οικογένειες … Τουλάχιστον όσων προέρχονται από "πρώτο κρεβάτι" …
"Mονογονεϊκή οικογένεια", θάπρεπε να λέμε μόνο την οικογένεια που προκύπτει από χηρεία, αλλιώς, καταργούμε πολύ εύκολα τον πατέρα που δεν είναι εκεί …
Για να ξεμπερδεύουμε στις σχέσεις μεταξύ ενηλίκων, βρήκαμε τον συνοπτικό όρο του "συνέταιρου" …
Οσο για τα παιδιά, προσπαθούν να βρουν λογαριασμό με τους όρους που ανακάλυψε η Claire Bretecher. Ετσι, τα ακούμε να μιλάνε για "πραγματικό", για "μισό", ακόμη και για "ψευτομισό" αδελφό …
Τώρα, μην προσπαθήσετε να μάθετε πως λένε τον καινούριο φίλο της μαμάς του ψευτομισού τους αδελφού ...

ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ 'γονείς και παιδί'

http://sospapagrecs.over-blog.com/pages/JOURNAL_NEWS_PAPER_OF_SYGAPA_PARENTS_amp_ENFANT--3422957.html


BLOG ΑΠΟ ΓΑΛΛΙΑ

http://sospapagrecs.over-blog.com/pages/JOURNAL_NEWS_PAPER_OF_SYGAPA_PARENTS_amp_ENFANT--3422957.html

ΑΠΟ ΤΟ GROUP
http://groups.yahoo.com/group/goneas2005/files/EFHMERIDES%20SYGAPA/

ΝΕΟΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΔΙΑΖΥΓΙΩΝ

ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ: ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙ, ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΑΝ ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ:

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΟΠΕΤΡΗΣ, ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΕΡΑΚΑΚΗΣ, ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΗΣ

Εφημερίδα: 'Γονείς & παιδί'

TEYXH 1-2-3-4-5-6-7-8-9 THΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ
http://goneiskaipaidi.blogspot.com/

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ 'ΓΟΝΕΙΣ & ΠΑΙΔΙ' Νo 1
http://f1.grp.yahoofs.com/v1/IAovTLbSBRBVLRAz8J4wgEQioijWzU_3sBHXIg_oc9Q7fjBMWBhqgYlGlbOe01mLSg7iwwFpOpWweSO_ah5LIA/%80%A0%A0%D4%C5%D5%D7%CF%D3%201%2C.pdf

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ 'ΓΟΝΕΙΣ & ΠΑΙΔΙ' Νo 2
http://f1.grp.yahoofs.com/v1/MHUsTN33TGEvJTU6iIVv0UaOBnwqU4QjtiujSgfHxp6LVCWquMzyW7L6vN9pKmrKdBLPziT3Xbg2KqHkBpX6bQ/EFHMERIDES%20SYGAPA/TEYXOS%202.pdf

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ 'ΓΟΝΕΙΣ & ΠΑΙΔΙ' No 3
http://f1.grp.yahoofs.com/v1/EFksTDHACts6_Ivdb72YWZU1e500CUDFcKrA8QdJqkYXrptErwhiRVN4297tS76WtchE-2RwE9Ks5d2kX5MObw/EFHMERIDES%20SYGAPA/TEYXOS%203.pdf

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ 'ΓΟΝΕΙΣ & ΠΑΙΔΙ' No 4
http://f1.grp.yahoofs.com/v1/MHUsTEPwW6IvJTU6HFTTPE_AR1x1Zow3pu53eLzvjH5EX4l1qI97e0C3fwcckhTVb-4neogP52ZVPhPlT34M_A/EFHMERIDES%20SYGAPA/TEYXOS%204.pdf

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ 'ΓΟΝΕΙΣ & ΠΑΙΔΙ' No 5
http://f1.grp.yahoofs.com/v1/EFksTJF4YbM6_IvdONh3rP2g90GIgEuRhUDWkN4DIcxsHachxyCEsp7dTKCwD2hPdGOAyY9xrOCdtB99GW5Sbg/EFHMERIDES%20SYGAPA/TEYXOS%205.pdf

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ 'ΓΟΝΕΙΣ & ΠΑΙΔΙ' Νο 6
http://f1.grp.yahoofs.com/v1/EPwuTMBtdRFsNcdK_fhIkFULQmDnJ7HmHzrhxRn8uvvg4WOiw6C0bQsJ4r93V_JnVgh69Dkyz6AKfLT8ccK2Mg/EFHMERIDES%20SYGAPA/TEYXOS%206.pdf

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ 'ΓΟΝΕΙΣ & ΠΑΙΔΙ' No 7
http://f1.grp.yahoofs.com/v1/IAovTKUYuH5VLRAzSxO59OCi5agIfpVk1rf6Naz7loS5Q5iZ2fgHwkolnh6LjJR9ICVkyydzpU3ygB4jPfJLgg/EFHMERIDES%20SYGAPA/TEYXOS%207.pdf

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ 'ΓΟΝΕΙΣ & ΠΑΙΔΙ' Νο 8
http://f1.grp.yahoofs.com/v1/IAovTHf7Yp5VLRAz9a0BEYGVYVAvfRa2FSOH4s-jfaEEwLzXN0F_B-SVVGc1Zv6XzoTWBW5220XmhPwb3hyzOA/%80%A0%A0%D4%C5%D5%D7%CF%D3%208%20%281%29.pdf

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ 'ΓΟΝΕΙΣ & ΠΑΙΔΙ' Νο 9
http://f1.grp.yahoofs.com/v1/IAovTKhkGIJVLRAzlBvFOt123Hh0QH0UdnaH0SAXnZ9f1D3IpopJaxjGBuZm07hLwZitMD1Z4QUx7VCV8pgTLg/%80%A0%A0%D4%C5%D5%D7%CF%D3%209.pdf

ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΣΤΗ ΔΡΑΜΑ